Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1967 ….

 



Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως καταφέραμε να επιζήσουμε …..
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή : 
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας . Έπρεπε να περιμένουμε, δυο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε , δυο ώρες μεσημεριανό ύπνο για την ώρα κοινής ησυχίας και την Κυριακή το πρωί δυο ώρες τουλάχιστον νηστικοί για να κοινωνήσουμε . 
Ακόμα και όταν πονάγαμε μας έλεγαν να περιμένουμε κανά δυο ώρες και θα μας περάσει .
Στο σχολείο καμια φορά κολλάγαμε ψείρες και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας το κεφάλι μας με ζεστό ξύδι .
Τα παιχνίδια μας ήταν βίαια ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα με την άλλη γειτονιά και δεν έτρεχε τίποτα . Ήταν κάτι συνηθισμένο για τα παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα . Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους
<< υπευθύνους >> .
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνον τον εαυτό σου .
Είχαμε καυγάδες , κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα .
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί , παίζαμε όλη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους . Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει , δεν υπήρχαν τότε κινητά ……
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια πατίνια με ρουλεμάν για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας στις κατηφόρες και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα . Παίζαμε << μακριά γαϊδούρα >> και κανείς δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση .
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω , τρέχοντας και παίζοντας . Φτιάχναμε παιχνίδια με ξύλα . Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου . Πίναμε νερό κατευθείαν από την βρύση , όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση . Μοιραζόμασταν μπουκάλια με νερό ή ταμ-ταμ και κανένας δεν έπαθε τίποτα .
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα αν και ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι να μας επιβλέπουν . Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ώρες ατέλειωτες στη παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 , χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας , τένις ή σκι . Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά .
Κυνηγούσαμε τα κορίτσια στις γειτονιές για να τους βάλουμε χέρι και να μας πουν εκείνες χαμογελαστά ‘’ κοντά τα χέρια σας , έτσι ; ‘’ ή παίζαμε κρυφτό για να τους δώσουμε κανένα φιλάκι στα κρυφά , δεν πιάναμε κουβέντα μαζί τους σε κάποιο chat room .
Δεν είχαμε Play stations ,Nintendo 64 , 99 τηλεοπτικά κανάλια , βιντεοταινίες με ήχο surround , computers ή internet .
Εμείς είχαμε φίλους , πηγαίναμε στα σπίτια τους με το ποδήλατο ή περπατώντας τους φωνάζαμε από την πόρτα , χωρίς να ζητήσουμε την άδεια από τους γονείς μας , ολομόναχοι στο σκληρό αυτό κόσμο .
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε . Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα , απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κρυφτό , κυνηγητό , αμπάριζα …. Μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία .
Ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους .
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών πέντε άτομα σ’ ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το ‘’ σύνδρομο της πρώτης θέσης ‘’ . Δεν είχαμε τζάμια που άνοιγαν με κουμπί , ντουλάπια ασφαλείας και μπουκάλια φαρμάκων για τα παιδιά . 
Ανεβαίναμε σε ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά , κάναμε ότο-στοπ , καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα .
Κι όμως είμαστε ακόμα ζωντανοί …….
Είχαμε ελευθερία , αποτυχία , επιτυχία 
και υπευθυνότητα 
και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε . 
Δεν πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι σκυθρωπά , χωρίς φίλους , απομονωμένα στη μοναξιά της οθόνης ……
Αν και εσύ είσαι από τους << παλιούς >> , συγχαρητήρια !!! 
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί .
Ένας Παλιός
Άρθρο από την τοπική εφημερίδα του Αλίμου ( ΤΑ ΝΕΑ της πόλης )

Δεν υπάρχουν σχόλια: